Nog even een update!

Vandaag ben ik 5 weken terug. Het regent.
6 Maanden Mexico liggen nu in het verleden. Ik heb geleefd, geleerd, gelachen, verwerkt en gemist. Ik heb het gevoel dat ik erover na moet denken, moet vertellen omdat ik het anders vergeet. Het gevoel. Het gevoel van alleen de wereld over reizen en daar in je eentje een ander leven opbouwen voor 6 maanden. Ik heb een andere taal geleerd, dat is iets wat ik nog steeds kan, dat heb ik niet daar gelaten, maar met me meegenomen terug naar mijn vertrouwde leven in Nederland. Toch kan ik ook dat met niemand delen. De manier waarop ik de taal geleerd heb, de mensen met wie ik het gesproken heb, de kinderen, Carlos, die me daarbij hielpen en onbegrijpelijk aankeken als ik een woord niet herkende. Dat ligt nog in Mexico.
De kinderen waarmee ik gewerkt heb, 94 kinderen. Over allemaal kan ik een half uur volpraten.
De plaatsen die ik gezien heb met het gevoel dat ik daarbij had. Er opuit trekken in het weekend, liften, tussen de hutjes doorlopen en dan uitkomen op een paradijselijk strand. Ik kan het vertellen, ik kan de foto’s laten zien, maar ik kan het niet laten voelen. In de bus zitten, muziek in mijn oren en alleen maar genieten van wat ik zag. Palmbomen, bananenbomen, bergen, mensen langs de weg die hun spullen verkopen. Een man met een gitaar in de bus die muziek maakt en zo zijn pesos verdient. Mensen die je vragend aankijken als je verteld dat je uit Nederland komt. Een vrouw op de markt die roept :”Guera, quieres chocolate?” He blanke, wil je chocola? Een jongen die armbandjes verkoopt met afbeeldingen van Jezus erop, die ze gratis weggeeft aan ons omdat ie hoort waarom we in Mexico zijn. Ezels overal. De vrijheid op het tehuis, het gevoel dat je de kinderen zoveel meer kan leren dan dat ze nu doen, maar dat het toch niet lukt op de manier waarop je het voor je zag. Omdat ze uit een andere cultuur komen, andere normen en waarden hebben.
Vanaf moment 1 heb ik me daaraan aangepast. Ik ging er blind in, wilde leren en daarin meeleven. Niet als een Hollandse, maar zoveel mogelijk als een Mexicaanse.
Het gevoel dat er bij me opkomt als ik iemand Spaans hoor praten, of het woord Mexico hoor.
Vandaag werd het me duidelijk dat ik hier echt terugben. Ineens was ik weer met 2 benen in Nederland. Ik zat in de trein, op weg naar school. School, iets waarmee ik gestopt ben omdat ik iets anders wilde en tijd nodig had voor andere dingen. Iets anders heb ik gehad. De andere dingen heb ik een plekje gegeven. Een prachtig plekje.
De tekst No es adios, es hasta siempre,(het is geen afscheid, het is voor altijd) zal altijd veel voor me betekenen.
Mexico blijft ook, ik zal altijd een tweede huis hebben en heel veel kindjes. In Mexico. In Colima, in Oaxaca. En ik zal het gevoel dat het mij gegeven heeft missen. Op een mooie manier. Met prachtige herinneringen en veel wijze lessen.
Nu moet ik zorgen dat ik er weer helemaal voor ga, hier in Nederland. In Mexico wilde ik Nederland loslaten, mezelf helemaal geven aan alles daar. Nu moet ik mezelf weer helemaal geven hier. Op school, op mijn werk, voor mijn vrienden en mijn familie.
Ondertussen spoelt mijn hoofd een beetje over. Over 1 week begin ik weer met mijn studie. Ik ga er weer helemaal voor. Ik wil goed worden in wat ik kan.
“Hoe was het? “ Hoor ik dagelijks van mensen die ik voor het eerst weer zie sinds ik terug ben. Geweldig is mijn antwoord, eigenlijk wil ik ze dit allemaal vertellen. Maar eigenlijk is het ook wel heel mooi dat dit echt van mij is.
Op het tehuis gaat alles verder, in Nederland gaat alles verder. Dingen zijn veranderd, vriendschappen zijn anders. Gelukkig is nog heel veel wel hetzelfde. Ik ben ook veranderd. Ik ben nog steeds Amber. Maar ik weet beter wat ik wil. Ik weet waar ik voor sta en ik heb rust gevonden.
Als ik morgen terug kan naar Mexico dan ga ik, maar zo is het niet. Ik mis de kinderen. Wil nu op de trap gaan zitten en knuffelen met Samuel, Sarah, Graciela, Noë en Miguel, Carlos, Diego, Jorge enzovoorts. Ik wil vertellen aan Lupita hoe belangrijk ze voor me is geweest. De omschakeling is enorm. Daar werkte ik iedere dag met de kinderen. In het weekend pakten we de bus naar een mooie plaats om meer van Mexico te leren en te zien. Hier werk ik in de horeca, gaat mijn telefoon de hele dag en verlangen mensen een aantal dingen van je. Maar het was ook tijd om weer terug te komen hier. Ik geniet weer van alles wat ik hier heb!
Dat is het mooie van reizen, je komt ook weer terug!

Nog een laatste Beso!
Amber